તને વર્ણવતા થાકી જવાય છે.....

તને જોતા જ કલ્પના માં સરી જવાય છે,
કમળ ને જોઈ ને ભમરો ખેચાય છે જેમ,
ખેચાય જવાય છે તને કલ્પતા જ,.....




મન નો દરિયો ઘૂઘવવા સ્વર્ગ ની રાની તું કેમ આવી?
મન મિત ને મળવા કાજ તું સ્વર્ગ છોડીને કેમ આવી?
અને તું આવી તો આવી, જોબંવંતુ રૂપ શા કાજ લાવી?
ક્યાંથી વર્ણવું?
કેમ વર્ણવું?
દરિયા નું અસ્તિત્વ તારું,
વાયુ જેટલું વિસ્તરણ અને અગ્નિ જેટલું તેજ તારું,
પૃથ્વી પર વસે છે પણ અપ્સરા જેવું રૂપ તારું,
તને વર્ણવવાની તાકાત નથી મારી,
પણ પ્રયત્ન અ જ જગત નો નિયમ માની,
વર્ણવું છું તને મારી માની.........



મૃગનયન સમાન છે નેત્ર જોડ,
સારા બ્રહ્માંડ માં છે અ બેજોડ,
અશ્રુ પણ જાણે સાચા મોટી,
હું તો થાક્યો ગોતી ગોતી,
અ પાપણ ના જોરે નચાવતી દુનિયા,
થઇ છે તારા માટે સૌ મરણીયા,
નેણ પણ કોતરાવેલા સમાન.
ભાસે છે રામધનુષ્ય ની કમાન,
ગાલ તો છે ગુલાબ ના ગોતા,
જાણે પાણી ઉપર પરપોટા,
લલાટ ની તેજ અંજે છે મને,
તારી તરફ કહેછે છે મને,
ઓષ્ઠ છે પણ કમળ ની પખાળી,
જોતા ઠરતી નથી મારી આંખડી,
ઓહ! તારા કાન ને બુટી,
સ્વર્ગ માં પણ તેની જોડ ખૂટી..



તને વર્ણવતા થાકી જવાય છે,
કારણ કે દરિયા નું અસ્તિત્વ તારું,
વાયુ જેટલું વિસ્તરણ અને અગ્નિ જેટલું તેજ તારું,
પૃથ્વી પર વસે છે પણ અપ્સરા જેવું રૂપ તારું,......